Psychika ludzka, psychika człowieka, psychologia zdrowia psychicznego, psychika i zdrowie.

Co mĂłwiÂą pacjentki, ktĂłre miaÂły krytycznych ojcĂłw? Jak siĂŞ im z tym Âżyje?

le. Czêsto jest tak, ¿e mimo niezwyk³ych osi¹gniêÌ ich poczucie w³asnej wartoœci jest bardzo ma³e. Zdarza siê, ¿e ka¿dy komunikat, który s³ysz¹, szczególnie od mê¿czyzny, w tym od terapeuty, interpretuj¹ z góry jako krytykê. Nawet jeœli jest to wyraz troski czy zainteresowania. Nie mo¿e byÌ inaczej, bo one same s¹ czêsto bardzo autokrytyczne, nie odró¿niaj¹, co jest g³osem ojca, o tego, co ich w³asnym. Myœl¹, ¿e to: "Nie uda ci siê", "Nie umiesz", "Nie nadajesz siê" - to ich w³asna muzyka. Zmiana tego schematu to d³ugi i czêsto trudny proces.

Czy relacjĂŞ z ojcem moÂżna naprawiĂŚ, kiedy juÂż go nie ma?

W terapii wÂłaÂśnie tym siĂŞ zajmujemy. To taka rozmowa "remanentowa" z tym wewnĂŞtrznym gÂłosem, ktĂłra pozwala siĂŞ od niego uniezaleÂżniĂŚ i ustawiĂŚ go w szeregu, Âżeby juÂż nie rzÂądziÂł. Podobnie jest ze spadkiem. Kiedy siĂŞ go dostaje, dobrze jest nie braĂŚ wszystkiego, jak leci, tylko "badziewie" odkÂładamy, a to, co siĂŞ przyda, zabieramy.

Co mo¿na wzi¹Ì z relacji, w której ojciec córkê uwodzi³?

Mo¿na próbowaÌ go zrozumieÌ w ten sposób, ¿e coœ mu siê nie uda³o w relacji z inn¹ kobiet¹ i pokocha³ kogoœ, do kogo móg³ adresowaÌ mi³oœÌ w bezpieczny sposób. Mnie siê wydaje, ¿e tu bardzo u¿yteczne jest spojrzenie Leibniza, który uwa¿a³, ¿e "œwiat jest najlepszy z mo¿liwych" i ¿e "ludzie chc¹ dobrze, tylko nie potrafi¹".